طغیان

از نت‌های موسیقی‌ی تنم     

   آهنگ عاشقانه می‌‌نوازد       مضراب خوش‌دستی

ترانه‌ در تنگنای استوانه‌ 

خطوط خیس،          و نقطه‌های اوج را جابجا می‌کند

رودخانه تسخیرمی‌شود         موج، دریا را می‌لرزاند 

تپه‌ها درانتظار چنگ   

    ساقه‌ئی نیازمند نوازش دره          چشم به‌راه من

 آمدن من طغیانی می‌افروزد

 واژه به‌حرف‌ بریده بدل می‌شود

 جیغ‌ام هرچه بلندتر          کلامم بی‌معناتر

لحجه‌‌ام زیباترین صداست به‌ماهی‌ی زیر آب       که می‌ریزاند مرا

مانند تن‌پوش خیس آبشاران

رهگذر