پَر

 

برگونه‌‌هايم دو بوسه می‌نهی

نرم تر از آه 

دو پروانه 

روی گونه‌‌هايم 

سبك تر از نگاه .

و آهسته بدرود می‌گوئی.

من می‌‌مانم 

و 

اتاقی كه بوی تو را دارد

بوی تو می‌آيد 

و 

پشتم تير می‌كشد

و

دانه های عرق 

از شانه هايم 

می‌چكد

من و بسترم تب می‌كنيم 

بازوانم را دور بالش می‌‌پيچم 

و چهره ام را بر آن می‌فشارم 

بال پروانه ها

روی گونه‌هايم 

می‌ماسد

و

از گرمای تنم 

بالشم

تر می‌شود

كبوتر می‌‌شود

می‌پرد

و 

در بسترم 

يك بغل 

پر می‌ماند.

يادم نرود

چند پر ميان دفترم بگذارم

شعرهای عاشقانه‌ی فردا را ...

.زیبا کرباسی.

https://www.didareto.com

https://www.facebook.com/didar.didareto/

چشمه‌سار

چشمه‌سار

هنگامی که پای غنچه‌های من در میان باشد

گرمای بهاریِ سرانگشتانت

معجزه‌ی‌ چشمه‌ی نوری‌ست

ستودنی

برکه باران را صدا می‌زند

که

عشق نیازمند لب‌گشودن و کلام نبست

نیم‌خند در لبان پسته ژرف‌ترین معناست

لای پستان‌هایم شمعی

روشن کردی

که همیشه‌های دوشیزه‌گی‌ام

با عشق و وصال بسر می‌برند

لای ران‌هایم ستاره‌ای

چشمک میزند

که تپیدن‌های دلِ غنچه‌ای را در آن‌

جا گذاشته‌ایم

پا بپای من رقصیدن‌ت را عاشقم

همه نقطه‌های این جغرافیا

به زنانه‌گیِ من می‌رسند

لذت لحظه را در چرخش آرام آن

بهتر می‌فهمم

مرز گذشته با آینده

برداشته می‌شود

با نوشیدن صدای تو

در طنین جیغ‌‌های من

تکرار رونده‌گی و آمدنت در این تنگه،

دوام زنده‌گی

ادامه‌ی حیاتِ این لحظه‌هاست

مانند فرورفتن و برآمدنِ نفس

بسوی آینده

نوک پرگار

در آن خلوت‌کده،

دایره‌ی فانوس دریا را

روشن می‌کند

که آتش را در آغوش آب

سوزان‌تر

به‌بینیم

من

و

تو

رهگذر

https://www.didareto.com

https://www.facebook.com/didar.didareto/