طعم

در لابلای حرف‌های بریده‌ 

نفس‌های تند من

باور باران از ناودان میان دو تن را

به‌یادت می‌آورد

رُستن و رسیدن غنچه 

بوسه گرفتن‌هایش از حلقه‌های ساقه

آزادی زنجیر ثانیه‌ها

در هزارتوی پیچاپیچ استوانه

بکارت، 

مُهر یگانه‌گی می‌گذارد 

میان من‌و‌تو

صدای نازک آب و بوسه

طعم لغزیدن

نرمیِ همیشه‌گی

چشم‌هایم بسته 

اوج پرواز را می‌بینم،

تو هم،

منِ درونم را می‌بینی،  

  عریان

رهگذر